Mijn reis naar het vluchtelingenkamp op Lesbos

De eerste update.
Het gaat hier heel goed. We hebben een heel leuk team en we doen mooie dingen in het kamp. Ikzelf speel veel met kinderen, en deel veel liefde uit aan mensen en kinderen. Er wordt niet echt naar kinderen omgekeken door hun eigen ouders.. Het is best heftig te zien hoeveel mensen er in zulke kleine tentjes leven en bijvoorbeeld 5 gezinnen in een ruimte zo groot als een woonkamer. De meeste mensen zijn heel aardig. Veel komen uit Afrika en het midden oosten. Ik voel me best veilig en ben niet bang. Verder was er gister een gevecht tussen een aantal vluchtelingen, maar daar heb ik weinig van gemerkt. Ergens voelt het uitzichtloos, velen zitten hier al voor 10 maanden oid.
Wij als team houden de wacht over familiekampen, we doen klusjes (bijv. kapotte tenten repareren), we delen thee uit etc. Bovenal proberen we een lichtje te zijn voor deze mensen, een glimlach te toveren op hun gezicht.
Met mij persoonlijk gaat het goed, het grijpt me aan, maar het lukt me ook om sterk te zijn. En binnen het team zijn we er voor elkaar.

De tweede update.
Zo'n kerst en oud en nieuw heb ik nog nooit gevierd dit jaar. De eerste kerstavond heb ik doorgebracht met kinderen op mijn schoot, in mijn armen. Een meisje van ongeveer 2 jaar, ze was een beetje te dun, liet maar met zich omsollen door haar oudere broertje. Ze had hele dunne kleren aan, geen jas en haar broekje was eigenlijk te groot en viel haar steeds op der knieën. Haar crocks had ze verkeerdom aangedaan. Dit raakte mij zo, geen thuis en geen aandacht.. Ik ben blij dat ik een beetje liefde kon geven aan deze kinderen, met kapotte kleren, vieze en koude handjes..
De meeste mensen kijken de vluchtelingen met de nek aan, omdat ze een last zijn. Je zal maar door iedereen als last gezien worden. Verder zijn de meesten in het kamp mannelijk, 80%. Heel veel Afrikanen en mensen uit het midden oosten. Veel moslims ook. Wat mij het meest raakt is dat dit gewone mensen zijn, net als ons. En dat wist ik wel, maar nu besef ik het ook. Gewoon mijn broers en zussen. Mensen met dromen, die een goed leven willen.
Laatst had ik een nachtshift, waarbij we de hele nacht opbleven om over de families te waken. Ik heb het nog nooit zo lang, zo koud gehad. En telkens weer komt het binnen dat deze mensen al zo lang in de kou zitten. Velen leven in een tentje, en er werd verteld dat velen het niet zullen overleven door de kou. Gewoon door de kou..
We hadden ook een vrije dag, dat was super leuk! We hebben veel van het eiland gezien, wat prachtig was. Ook zijn we naar de plek geweest waar heel veel bootjes met vluchtelingen zijn aangekomen afgelopen jaren. Er zijn meer mensen die het niet gered hebben, dan wel. Iemand vertelde dat op de helft van het water de grens van Turkije en Griekenland ligt, en dat er op het Turkse water geen mensen gered mochten worden. Dat betekent dat hij voor zijn ogen mensen moest zien verdrinken en niks eraan mocht doen, hoe dichtbij ze ook waren. Vele kinderen lagen dood op de rotsige oever. Ja, dat breekt me wel hoor. Ook zijn we naar een plek geweest waar duizenden zwemvesten lagen. Man, wat een hopeloze wereld, denk je dan. Ieder mens is een kind van God, heel zorgvuldig en liefdevol gemaakt. Met een doel en een bestemming.. En hoe gaan we er dan mee om he.
Maar ik mag de hoop niet verliezen: het glas is halfvol, vergeet dat niet! Zei iemand uit het team tegen me.
Het is zo nodig dat we hier zijn, ook al lijkt het niet veel, in de ogen van God doen we een groot werk. In zulke omstandigheden is liefde het grootste wapen, geloof mij maar.
Naast het verdrietige is er ook heel veel lol hoor. We kunnen allemaal zo lachen met de vluchtelingen in het kamp. Ik vind het heerlijk om met de mensen te praten en lachen. Ik voel me best veilig en thuis hier, omdat de mensen zo gastvrij zijn. Heerlijk, al die culturen! Ik vind het zo mooi om mijn perspectief te verbreden en om de liefde, die God mij geeft, door te geven aan mensen die het heel hard nodig hebben. Dat is waar mijn hart voor klopt. Dat voelt zo juist.
Vandaag met oud en nieuw hebben we een avondshift, waarbij we gewoon weer mensen gaan helpen, thee gaan uitdelen, enzovoort. Dus geen uitgebreid feest, geen oliebollen. Maar het voelt zo goed om het een keertje zo te vieren.
Om af te ronden, steeds weer bedenk ik me: waar leef ik voor. In het diepst van mijn wezen; waar leef ik voor. En voor jou dezelfde vraag: waar leef je voor..

De laatste update.
Deze laatste dagen in het kamp waren best wel zwaar voor mij. De hopeloosheid in het kamp woog zwaar op mijn schouders, soms zag ik het even niet meer. Ik heb zo vaak "nee" moeten zeggen, tegen mensen die al bijna niks hebben. En ik zou het ze zo graag allemaal willen geven, maar er is gewoon niet genoeg. Met oud en nieuw hing er een onrustige, droevige sfeer. Veel vluchtelingen werden natuurlijk met de neus op de feiten gedrukt, en begonnen het jaar niet op een feestelijke manier. Het was een onrustige nacht met relletjes, iemand die zijn pols wilde doorsnijden en zelfs iemand die zichzelf in brand wilde steken.
Achteraf bedenk ik me, wat hadden die mensen eigenlijk nodig.. Wat is hetgeen hen zou helpen om hoop te houden, om door te zetten, om vertrouwen te hebben in een hoopvolle toekomst. Wat zou ervoor kunnen zorgen dat zij niet in depressie komen en hun eigen kinderen verwaarlozen.. Tijdens onze vrije dag reden we door de bergen, en ik luisterde naar iemand zijn muziek, toen opeens opwekking 618 ervoor kwam. En de tranen rolden over mijn wangen bij het horen van dit nummer. Waarin wordt gezongen dat Jezus de hoop is van de volken, dat is Jezus. Want Hij brengt leven, Hij is de hoop van ons bestaan, wil onze pijn dragen. Hij is het licht waardoor de wereld God kan zien. Hij is als de zon die elke morgen weer opkomt.
Op het moment dat ik dit schrijf moet ik denken aan Romeinen 5:2-5 waarin staat: Door Hem hebben wij ook de toegang verkregen door het geloof tot deze genade waarin wij staan, en wij roemen in de hoop op de heerlijkheid van God. En dat niet alleen, maar wij roemen ook in de verdrukkingen, omdat wij weten dat de verdrukking volharding teweegbrengt, en de volharding ondervinding en de ondervinding hoop. En de hoop beschaamt niet, omdat de liefde van God in onze harten uitgestort is door de Heilige Geest, Die ons gegeven is.(!)
Nu ik terug in Nederland ben mag ik meer beseffen hoe ik dankbaar kan zijn voor de kleine dingen. Ik mag meer aandacht hebben voor mensen, wij zijn stuk voor stuk zo waardevol. Ik wil naar mijn medemens kijken door de liefdevolle ogen van God en meer lijken op Jezus. Ik mag me minder druk maken om mezelf, om de problemen in mijn leventje. Een probleem is eigenlijk geen probleem, het is een mogelijkheid! "Heb je naaste lief zoals jezelf" zegt de bijbel toch? En hoe meer we ons op anderen focussen, hoe blijer je wordt. :)